Η κατάλυση της δημοκρατίας

Εδώ και καιρό έψαχνα ένα καλό θέμα για να ξεκινήσω να γράφω και σε αυτό το blog. Hope you enjoy.

Είναι κοινό θέμα συζήτησης αυτές της μέρες η κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, ιδιαίτερα στη χώρα μας, μετά από πολυάριθμα πρόσφατα γεγονότα. Συνεχώς κατηγορείται το κράτος, η αστυνομία, και γενικότερα όποιος έχει εξουσία σε αυτόν τον τόπο, ότι κάνει κατάχρηση αυτής με τον χειρότερο τρόπο.

Αποδείξεις για τα παραπάνω υπάρχουν, και είναι πολλές. Βίντεο με ξυλοδαρμούς αθώων, ραδιοφωνικές εκπομπές με ηχητικά ντοκουμέντα επιθέσεων σε ανηλίκους, φωτογραφίες από προβοκάτορες, και φυσικά αν δεν τα πιστεύει κανείς όλα αυτά, δεν έχει παρά να πάει σε μία πορεία, και θα διαπιστώσει πως όντως συμβαίνουν.

Ωστόσο είναι εύκολο να κατηγορούμε χωρίς να σκεφτόμαστε ποια είναι η δική μας ευθύνη απέναντι στα τεκτενόμενα. Και όταν λέω "μας", εννοώ όλους εμάς που δεν είμαστε "όργανα του κράτους". Και η ευθύνη αυτή φαίνεται όταν ακούς ορισμένους, μεγάλους συνήθως, αλλά ακόμα χειρότερα, μικρούς, να ξεστομίζουν εκφράσεις όπως "Καλά μας/τους κάνουν" και "Μια Χούντα μας χρειάζεται".

Αν είστε άνθρωπος που αγαπά την δημοκρατία και την ελευθερία, καταλαβαίνετε τι βάρος φέρουν τέτοια λόγια, ειδικά όταν προέρχονται από νεότερους, οι οποίοι υποτίθεται πως φέρουν και μία Χ παιδεία. Αυτό που πρέπει όμως να αναρωτηθούμε είναι το γιατί λέγονται, αντί να τοποθετούμε βιαστικά την ταμπέλα χουντικός και φασίστας. Να βρούμε τα αίτια, που κάποιο άνθρωποι επιθυμούν τον περιορισμό της ελευθερίας, ακόμα και της δικής τους.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα.

Έστω πως ο Α, ο Β και ο Γ, αποφασίζουν να ανοίξουν ένα βραδυνό μαγαζί. Ο Α είναι αρκετά φιλελεύθερος, θέλει το μαγαζί να είναι ανοιχτό σε όλους, και να μην ελέγχεται ποιος μπορεί να μπει, και ποιος όχι. Ο Γ, είναι πιο αυστηρός. Απαιτεί να υπάρχει κάποιος στην είσοδο του μαγαζιού, για να προσέχει ποιοι μπαίνουν και ποιοι βγαίνουν, τόσο για την ασφάλεια όσο και για την εικόνα τους μαγαζιού. Ο Β είναι ουδέτερος, αλλά πιστεύει πως το σωστό θα ήταν να έχουν όλοι πρόσβαση στο χώρο, για να τον νιώθουν δικό τους και να τον αγαπήσουν, οπότε αποφασίζεται το μαγαζί να είναι ανοιχτό σε όλους, μετά από νίκη της πλειοψηφίας. Το μαγαζί ανοίγει, και όλα πηγαίνουν καλά - στην αρχή καλούν φίλους, οι φίλοι καλούν άλλους φίλους, το μαγαζί έχει κέρδη και αποφασίζει να επεκταθεί και να διαφημιστεί. Με τον καιρό αρχίζει να αποκτά τακτικούς πελάτες, η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική και όλα τα σημάδια δίχνουν πως το μέλλον διαγράφεται λαμπρό. Ωστόσο, με τη διαφήμιση, το μαγαζί έχει αρχίσει να να προσελκύει πρόσωπα που δημιουργούν περιοδικά φασαρίες. Μια νύχτα λοιπόν, δύο πελάτες που έχουν πιει αρκετά αρχίζουν ένα μεγάλο καυγά. Και οι δύο είναι με παρέες, οπότε ο καυγάς φουντώνει γρήγορα, και σύντομα επικρατεί πανικός. Ένας από τους διαπλεκόμενους, σηκώνει μια καρέκλα και στην προσπάθεια του να χτυπήσει κάποιον, αστοχεί και χτυπάει το κεφάλι της αδερφής του Β, που έτυχε να είναι στο μαγαζί εκείνο το βράδυ.
Την επόμενη μέρα, οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού συζητούν. Υπάρχουν δύο προτάσεις:
- Ο Α, υποστηρίζει πως δεν γίνεται εξαιτίας ενός γεγονότος που προκάλεσαν δυο τυχαίοι ελαφρόμυαλοι πρέπει να αλλάξει η πολιτική του μαγαζιού.
- Ο Γ,  υποστηρίζει πως πρέπει να υπάρχει ασφάλεια στο μαγαζί, και να ελέγχεται αυστηρά η ποσότητα αλκοόλ που παρέχεται σε κάθε πελάτη.
Μετά από ψηφοφορία, επιλέγεται η δεύτερη πρόταση. Ο Α απευθύνεται στον Β λέγοντας του πως είναι υπερβολικό να γίνει τέτοια αλλαγή για ένα μεμονωμένο συμβάν, αλλά ο Β του απαντάει πως δε θα μιλούσε έτσι αν ήταν τώρα η δική του αδερφή στο νοσοκομείο, οπότε και ο Α σωπαίνει. Ωστόσο αυτή η αλλαγή πολιτικής δυσαρεστεί πολλούς πελάτες, που απογοητεύονται και επιλέγουν άλλα μέρη για τη νυχτερινή τους διασκέδαση.

Ποιο είναι το συμπέρασμα? Πως όσοι αποζητούν τον περιορισμό της ελευθερίας, έχουν κάποιο κίνητρο. Κάποιο κίνητρο που το περιβάλλον τους τους έχει δώσει. Οπότε η σωστή επιλογή, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη. Είναι να φροντίζουμε και να σεβόμαστε την ελευθερία και την δημοκρατία μας. Να μην κάνουμε πράγματα για τα οποία κατηγορούμε τους άλλους. Να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας εξηγώντας τους πως από την ελευθερία του άλλου εξαρτάται και η δική τους. Πως με τον σεβασμό προς τον άλλο, την προσωπικότητά του, τις απόψεις και τα πιστεύω του, είτε πολιτικά, είτε θρησκευτικά, είτε κοινωνικά, κερδίζεις το σεβασμό στο πρόσωπό σου. Πως όταν καταστρέφεις, δίνεις απλά δικαίωμα στον άλλο να σε κατηγορήσει και να σε τιμωρήσει για την καταστροφή, και να καταστρέψει με τη σειρά του. Γιατί η δημοκρατία, είναι όχι τί θέλω εγώ, ούτε τί θέλεις εσύ, αλλά τί θέλουν όλοι.